ما از کودکی، حسین را با کربلا و عاشورا شناخته ایم. کمتر به این اندیشیده ایم که این گوهر تابناک را نباید از میان خانه و خانواده بیرون کشید و فقط در میدان مردانبه نظاره نشست. کتاب پدری به نام حسین مجالی است تا چشم هایمان را بشوییم و به گونه ای دیگر به حسین و زندگی او بنگریم.

مقدمه کتاب پدری به نام حسین:

امام حسین ۵۷ سال در این جهان زندگی کرد: در سال سوم هجرت تولد یافت . سال ۶۱ هجری به شهادت رسید. او ۷ سال نخستین از ۵۷ سال را در سایه سار رسول الله زیست. 8سالش را در آغوش گرم و بسیار مهربان مادرش فاطمه ، رشد یافت. ۳۷ سال را با پدرش «امیرالمؤمنین علی » زندگی کرد .۴۷ سال هم همدل و همراه برادر بزرگش امام حسن مجتبی بود. حدود ۴۰ سال هم پدر خانواده بود و با زن و فرزندانش زندگی کرد. با این همه ، امام حسین در تاریخ و به تبع آن ، در فرهنگ وادب ما مسلمانان، تنها در شش ماه آخر از عمرش، به خصوص یک هفته نهایی از زندگانی اش که در محاصره مرگ و در کربلا بود، شناخته می شود.

یعنی مورخان و نویسندگان بیش از آنکه امام حسين را در زندگی به ما نشان دهند، پیوسته در مرگ نمایانده اند و در نتیجه، پیش از آنکه او را پیشوا و پیشرو حیات و حریت یا امام زندگی و خانواده بدانند، ناخواسته ، مرد جنگ و مرگ و خون خوانده اند. خلاصه، به جای آنکه کربلا و عاشورا را با امام حسين بشناسند، امام حسین را با کربلا و عاشورا شناخته اند؛ غافل از اینکه از «عاشورای امام حسین» تا «امام حسین عاشورا» نه تنها تفاوت که گاهی حتی تعارض و تناقض هم خواهد بود و این وارونه خوانی خود یکی از بزرگ ترین تحریفات در تاریخ زندگی امام حسین است که به بسیاری از تحریفات عاشورا نیز دامن زده است.

درست این است که ما باید اول از حديث حیات امام حسین شروع کنیم؛ به این ترتیب که نخست، از دوران تربیت او در کانون گرم خانواده ، پس از آن ، از رفتار و کردارش با برادران و خواهرانش و سپس ، از پیشروی ایشان در کنار همسر و فرزندانش به عنوان پدری موفق و نمونه سخن گوییم تا برسیم به امامت و پیشتازی ایشان در اجتماع و جامعه ، بالاخره به درستی بتوانیم پیشوای پیشتازان و شهیدانش بخوانیم.

از آنجا که ایشان پیش از همه، نخست با برادر بزرگش امام حسن مجتبی ، قهرمان صلح و آشتی در تاریخ اسلام، زیسته و تا چشم باز کرده او را در پیش چشم داشته و پیشرو خویش دیده است، نمی توان او را دور از برادرش به درستی شناخت و نیز از آنجا که بیشتر از همه با همسر و فرزندانش به سر برده و بالیده است ، هرگز نباید او را از میان خانه و خانواده بیرون کشید و تنها در میدان مردان دید؛ بلکه باید توجه داشت که او نیز مثل هر انسان و مانند پدربزرگش پیام آور اسلام او و برادر بزرگش امام مجتبی پیش و بیش از آنکه مرد میدان باشد، مرد زن و فرزند بود؛ زیرا در رابطه با زن و همسرش شوهری عاشق و در رابطه با فرزندانش پدری مهربان و فداکار بود. 

با برادر بزرگ و بزرگوار:

امام حسین بیشتر عمرش ، یعنی از ۵۷ سال ۴۷ سالش را با برادر بزرگش امام حسن مجتبی در یک خانه و در یک شهر یعنی مدینه و دوران خلافت پدرشان را در کوفه زیسته و با هیچ کس دیگری این همه همراه نبوده است. به متون تاریخی و روایی که نگاه میکنیم ، این دو برادر را تا شهادت حضرت مجتبی همه جا با هم می بینیم.

پس از شهادت برادر بزرگ است که امام حسین در تاریخ، تنها دیده می شود. این همدلی و همراهی نشان از اهداف مشترک آن دو در زندگی دارد که اندیشه ها و آمال یکدیگر را به خوبی درک میکردند؛ تا آنجا که افزون بر برادری ، نزدیک ترین دوست و رفیق همدیگر بودند و همین رفاقت و دوستی صمیمانه ، بعدها آثار تربیتی خود را در بزرگترین انتخاب زندگی ، یعنی ازدواج، از سوی فرزندان آن دو بزرگوار به وضوح می نمایاند؛ زیراکه پسرعموها و دخترعموها باهم زندگی مشترک تشکیل می دهند تا این شجره طیبه را همچنان در تداوم تاریخ، با تربیت و نجابت حفظ کنند.

به هرحال تاریخ صفحات بسیاری دارد که این دو برادر را همیشه همدل و همراه هم نشان می دهد. ما به برخی از آنها در دو فصل پیشین پرداختیم و به برخی دیگر اینک می پردازیم:

١. روزی به پیرمردی برخوردند و دیدند که خوب وضو نمی گیرد. شروع به بگومگو کردند هریک به دیگری می گفت: «تو خوب وضو نمیگیری!» سپس به آن پیرمرد گفتند: «بیا تو میان ما داور باش که داریم وضو میگیریم و سپس بگو که وضوی کدام یک از ما خوب است.» پیرمرد که وضوی هردو را دید، به آنها گفت: «شما هردو، خوب وضو میگیرید و این من پیرمرد نادانم که خوب وضو نمیگیرم. اینک از شما آموختم و به برکت دستان شما و در سایه دلسوزی شما به أمت جدتان ، توبه کردم تا از این پس خوب وضو بگیرم.»

از این جریان تاریخی ، درس های بسیاری می توان گرفت که ما به برخی اشارتی میکنیم برای مثال در مواجهه با دیگران ، ادب و احترام شرط لازم و ضروری است و کسانی که با ادب و احترام بزرگ شده باشند، هرگز به کسی کم احترامی نمی کنند.

صفحه 81 کتاب پدری به نام حسین

پیشنهاد کتاب: کلیات مفاتیح الجنان درشت خط