از شک، وقتی دوروبر تو بچرخد، بیشتر می ترسم... . دریغا که در همراهی هر امام حقی، رنجی نهفته است که سیاه لشکر حامیان را با این پرسش ناگهانی دهشتناک می آزماید:«آیا این انتخاب به رنچی که در پی دارد می ارزد؟» کتاب "ارتداد" اثری است از وحید یامین پور که توسط انتشارات سوره مهر در قطع رقعی و با 248 صفحه به چاپ رسیده است.

معرفی کتاب ارتداد اثر وحید یامین پور:

دو نگاه متفاوت به مقوله ارتداد وجود دارد: برخي كاملا با ديد ديني ـ فرهنگي و درون ديني به مسأله نگاه مي كنند و برخي از زاويه تاريخي به مقوله ارتداد مي پردازند. كتاب ارتداد در شش بخش تدوين شده است. بخش اول به كليات و مفاهيم در باب ارتداد مي پردازد در بخش دوم آيات و روايات در مساله ارتداد مورد بررسي قرار مي گيرد بخش سوم در انواع و موجبات ثبوت ارتداد مي باشد و در بخش چهارم در احكام فقهي در اين زمينه بحث مي شود بخش پنجم به بررسي مجازات مرتد پرداخته شده و در بخش انتهايي به پديده ارتداد در زمان معصومان عليهم السلام و نتيجه گيري از مباحث پرداخته مي شود.

به یقین پروردگار تو در کمین است...

بلا را ما انتخاب نمی کنیم. بلا غالبا خودش سرزده می آید و ماهیچه های کرخت و خواب آلود تاریخ را به تحرک وامی دارد. بلا می آید تا تاریخ زخم بستر نگیرد. دقيقا لحظه ای که همگان در شهری پر پیچ و خم و خاموش گم و گور شده اند و بی مقصد به دیوارهای بلند روزمرگی می خورند، فتنه ای جرقه میزند و «وقت » و هنگامهای تجلی میکند تا چشم ها برای لحظاتی مبدأ و مقصد را ببینند و راه را از سر بگیرند. فتنه ترفند خداوند است برای ورق زدن تاریخ، برای زیرورو کردن همه چیز، از ارباب و رعیت، ظالم و مظلوم، گمراه و هدایت شده، دارا و ندار، غمگین و سرخوش، نگران و امیدوار .

سال های پنجاه و شش و پنجاه وهفت نگرانی و شک در چشم های همه دو دو می زد. از همه بیشتر من آن را در چشمهای متلاطم دریا می دیدم. اما آن اواخر بعد از فرار شاه، اشتیاق بر نگرانی غلبه کرده بود و دلهره و اشتیاق درهم می آمیخت. دریا، گاه سربلند می کرد و درباره آینده چیزهایی می پرسید؛ درباره آینده دور حتی؛ درباره نقطه اتصال نهضت خمینی با ظهور منجی موعود. کلافه بود که چرا نمی توان از روی تاریخ پرید و مقدمات را زودتر و فشرده تر محقق کرد. چرا تاریخ این قدر تنبل است؟

صفحه 23 کتاب ارتداد

خدا فراموشی را آفرید تا رنج ها خاطره نشوند...

تولدت مبارک ، دخترکم! آرزوها متولد می شوند؛ بعضی هایشان قد میکشند و میوه میدهند و بعضی هایشان دود می شوند و گاهی بر باد می روند. تو تنها آرزوی بربادرفته منی؛ آرزویی که به آن تکیه کنم و دست های زندگی را روی شعله هایش گرم کنم. امروز، روز تولد توست و من همیشه با خود می گویم در این ناکجا آباد و در متن یک سیه روزی بی پایان، بهتر است سالی چند بار برای تو جشن تولد بگیرم، یا حتی هر روز، وقتی از خواب برمی خیزی و با طلوع چشم هایت روز من آغاز می شود.

تو تنها آرزوی بربادرفته منی، تنها رود خشک نشده، تنها درخت تبر نخورده ، تنها شهر ویران نشده، تنها سیب کرم خورده، تنها باغ آفت نزده...

ما، من و تو بدون دریا، غمگنانه میخندیم؛ ولی مدت هاست تو دیگر ریسه نمی روی، ذوق نمیکنی، هیجان زده نمی شوی. یک سال است ما، من و تو، در جدالی کشنده در حال دست و پا زدن با فقدان دریا هستیم. دریا، در یک نیمه شب لعنتی، از روی جغرافیای من و تو ناپدید شد، از جهان ما رفت، تبخیر شد، در زمین فرورفت؛ اما ماهیها همچنان خود را در خاطره گل آلود آن میغلتانند و صدف ها در ساحل آن به انتظار نشسته اند.

صفحه 119 کتاب ارتداد