لحن و سياق آيه تبليغ به خوبي حكايت از نگراني عميق پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله از ابلاغ رسالت الهي دارد به گونه اي كه فرمودند: خدايا من تنهايم، مردم عليه من شورش مي كنند چه كنم؟ براستي اين چه مساله اي است كه تا اين حد خطرناك و حساسيت برانگيز است؟ و آيا جز تعيين خليفه و رهبري مي تواند مسأله ديگري باشد؟ آيا اين منافقين كه تعداد آن ها بسيار و افراد با نفوذي نيز آن ها را رهبري مي كردند، به گونه اي كه مي توانستند در حضور پيامبر اكرم و اوج قدرت و نفوذ حضرت چنين خطرآفرين باشند چه كساني بودند؟ و مهم تر آنكه بعد از رحلت پيامبر چه شدند؟ آيا نا آگاهان همگي آن ها مسلمان واقعي نشدند و دست از توطئه برداشتند؟ و تنها وجود پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله مانع هدايت آن ها بود؟ و آيا خلفا در هدايت يا حكومت بهتر از پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله عمل مي كردند به گونه اي كه آن ها جرأت و فرصت اقدام عليه اسلام و مسلمين را نداشتند؟ يا آنكه مسأله چيز ديگري است؟ شايد سكوت منافقين بعد از پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و در زمان سه خليفه و گردن كشي دوباره آن ها در زمان خلافت اميرالمؤمنين بتواند كليد حل اين معما باشد!