پرده نخست یکی از نیازمندی های قطعی بشر، شناسایی هویت خویشتن است. انسان حتی اگر نتوانسته باشد به خلأهای ماهوی خود پی ببرد و ماهیت خودش را بازشناسی نماید امسا ضمیر پنهان او، همواره هویت خویش را مطالبه می کند. ضرورت این مطالبه به حدی است که امیر عارفان (حضرت علی بن ابی طالب) آنجا که می فرماید: "من عرف نفسه فقد عرف ربه " گویی خودشناسی و خداشناسی را معادل هم ترسیم کرده است

به عبارت دیگر، حضرت پروردگار، هویت بشری را به گونه ای طراحی فرموده است که شناسایی فطرت بشری به خداشناسی منتهی شود، اما بشریت بیش از آنکه هویت خویش را در ارتباط متقابل خالق و مخلوق جست و جو کند، در پی شناخت هویت تاریخی و اجتماعی خود است و به جز انسان های متعالی که ماهیت خویش را در ارتباط دوسویه با خالق خود می جویند، اکثریت بنی آدم هویتشان را از تاریخ گذشته و خاستگاه اجتماعی شان می دانند. حال با این مقدمه، اهمیت تاریخ پردازی و نقش هویت ساز آن آشکار می شود و این چنین است که میزان عزتمندی و اعتماد به نفس و خودباوری ملت ها، از بطن تاریخ آن ملت بیرون خواهد آمد، چنان که تسلیم پذیری و زبونی برخی جوامع، متأثر از پیشینه ای است که بر آن جوامع گذشته است و به دیگر سخن، گذشته و خلقیات هر ملتی یعنی شناسنامه ملت.

پیشنهاد کتاب: مفتاح الصالحین

برای خرید کتاب دعا همراه با چاپ یادبود برای اموات بر روی لینک بالا کلیک کنید.

پیشنهاد کتاب: سلوک الصالحین

پرده دوم:

تاریخ پردازی با نگاه بازیابی هویت های نهفته و ناگفته و گاه با هدف احیای ذوات آسیب دیده تا مرتبه بازسازی ماهیت های تخریب شده، موضوعی است که شاید از نگاه منتقدان حوزه تاریخ نویسی مردود شناخته شده باشد و حال آنکه مقصود از نقش شناسنامه ساز تاریخ، فارغ از بافته های غیر واقعی و دروغ پردازی است
. البته افسانه ها و اساطیر نیز که فاقد عینیت خارجی هستند، خود از نقش هویت ساز فوق العاده ای برخوردارند، اما جنسیت تاریخ با متون اسطوره ای تفاوت ذاتی دارد، ضمن اینکه منتقدان تاریخ نویسی نیز به رغم اعلام پایبندی خویش مبنی بر تاریخ نگاری بی طرفانه، ناخواسته و به ناچار، قطعات تاریخی را در ش اكله ذهنی شان چینش کرده اند و ندانسته و ناخودآگاه از چهار چوب بی طرف بودن خارج می شوند..