انسان، موجود تشنه اي است كه عطش او را تنها دينِ ناب فرو مي نشاند و به او سيرابي مي بخشد و رجوع يا ارجاع انسان به شوره زار علم گرايي و نمك زار دين گريزي، اين تشنه را تشنه تر به احتضار مي كشاند. بشر امروز تمامي ميدانها و ساحت هاي انساني را تا كرانه پيموده و به تعبير برخي ازدانشمندان غربي، بشر پايان جهان را به چشم خود ديده، نداي نياز به دين و صداي حاجت به وحي را از عمق جانش مي شنود و بانگ بر مي آورد كه تنها طريق نجات، پذيرش وحي الهي و تمكين ره آورد انبياست. كتاب حاضر، كوششي است در راستاي بيان كليات و مبادي تصوري مساله «انتظار بشر از دين» و راههاي تبيين آن از طريق بررسي ادله ضرورت بعثت انبياء عليهم السلام، بررسي فوايد دين، انسان شناسي و بررسي منابع دين. بخش پاياني كتاب نيز بيانگر پاسخِ اسلام به برخي خواسته هاي مهم بشر است.
لزوم توجه به تمايز كاربردي ميان ضرورت دين و نياز بشر به آن به رغم قرابت مفهومي آنها بدين دليل است كه پژوهشگران غربي و يا هر محققي كه اعتقادي مذهبي نداشته باشد وقتي از نياز به دين و انتظار بشر از دين سخن مي گويد، آن را با رويكرد جامعه شناسي و روان شناختي تبيين مي كنند. امام انديشمندان اسلامي اغلب نياز بشر به دين را با تكيه بركاركرد معرفتي آن اثبات مي كنند ودين را مكمل كاستي شناختي آدمي مي شمارند. گرچه ايشان از كاركردهاي غير معرفتي دين نيز كمابيش سخن مي گويند ولي نقطه ثقل استدلال خود را در ضرورت دين بعدشناختي آن قرار مي دهند يكي ديگر از مباحثي كه بشر و انسان معاصر از دين انتظار دارد، به اجتماعي بودن وي و نياز جامعه به قانون و ناتواني آدمي در وضع و اجراي قوانين تكيه دارد، ديني كه در آن قوانين اجتماعي بشري نهفته باشد و شامل قواعد اخروي و دنيوي انسان ها باشد مي تواند مورد اقبال و پذيرش بشر امروزي قرار گيرد، ديني كه در عين قدرت داشتن، به¬روز بوده و بتواند با انعطاف و حفظ اصول خود، امنيت، آرامش و ساير نيازهاي بشر امروزي را تامين كند.
