در كتاب جهان هاي اجتماعي ابتدا كنش انساني و اجتماعي، و به تبع آن ها علوم انساني و علوم اجتماعي مبتني بر بنيان هاي هستي شناختي و انسان شناختي حكمت اسلامي توصيف و تعريف مي شود. در اين بخش نويسنده تاكيد مي كند كه متافيزيك به علوم انساني ملحق نمي شود، همان گونه كه به علوم طبيعي نيز ملحق نمي گردد، بلكه متافيزيك به عنوان بخش بنيادين حكمت نظري در قبال علوم انساني و اجتماعي قرار مي گيرد. در ادامه وجود جهان هاي مختلف اعم از جمادات، نباتات، حيوانات و جهان انساني و اجتماعي، و نسبت بين اين جهان ها تبيين مي شود. نويسنده متذكر مي شود كه به رغم تركيب اتحادي جهان هاي ياد شده، هيچ يك از آن ها قابل تقليل به ديگري نيست. گلوگاه بحث در جهان هاي مختلف، نسبت بين جهان اجتماعي و جهان انساني است. رابطه فرد و جامعه، و رابطه عامل و ساختار با اين بحث پيوند مي خورد. مولف كوشيده است تا بخشي از ظرفيت هاي حكمت صدرايي را براي تبيين اين نسبت به كار بگيرد. جهان اسلام و دنياي متهجد دو نمونه از جهان هاي معنوي و دنيوي هستند. به نظر نويسنده تبيين هويت اين دو جهان و شناخت مرزهاي فرهنگي هر يك از آن دو، امكان تصميم نجردانه انسان مردد امروز را براي عبور از مرزهاي فرهنگي و خط هاي هويتي، فراهم مي آورد.