کتاب "داس مرگ" روایتی است در آینده و در دنیای خیالی جهان که تغیر اول ویژگی آن است. اثری از نیل شوسترمن به نام "داس مرگ" که اولین قسمت از مجموعه مهیج این نویسنده می باشد که برنده جایزه کتاب ملی آمریکا شده است. کتابی هیجان انگیز در ژانر وحشت که مناسب برای کودکان بالای 14 سال می باشد.

معرفی کتاب داس مرگ:

جهانی را تصور کنید که در آن از گرسنگی، بیماری، جنگ و بدبختی خبری نیست. انسان‌ها همه‌ی این‌ها را از بین برده‌اند؛ حتی مرگ هم دیگر در کار نیست. حالا داس‌ها تنها کسانی هستند که می‌توانند به زندگی‌ها پایان دهند و جان‌ها را بگیرند این گروه وظیفه دارند برای حفظ تعادل جمعیت انسان‌ها را از بین ببرند.

سیترا و روئن به عنوان کارآموز یک داس انتخاب شده‌اند، کاری که هیچ‌یک از آن‌ها تمایلی به انجامش ندارند. این دو نوجوان باید در «هنر» گرفتنِ جان‌ها حسابی زبردست شوند، چون اگر شکست بخورند خودشان می‌میرند. این اثر علمی تخیلی خواننده را با خود به دنیای تجربه‌های تازه و عجیب می‌برد.

پیشنهاد ما: خرید کتاب آن سوی مرگ

در بخشی از کتاب داس مرگ می خوانیم:

طبق قانون، جان هر بی گناهی را که میگیریم باید ثبت کنیم.و به نظر من، همه بی گناه هستند؛ حتی گناهکاران. همه ی آدمها گناهانی دارند و با این حال، همه شان خاطره ای از معصومیت کودکی را به یاد دارند، فرقی نمی کند چند لایه زندگی دور آن پیچیده باشد. انسانیت، بی گناه است؛ انسانیت، گناهکار است و هر دو، حقایقی غیرقابل انکارند.

طبق قانون، باید ثبت کنیم.از روز اول کارآموزی آغاز می شود؛ اما به طور رسمی اسمش «کشتن» نیست. این نام، نه از لحاظ اجتماعی درست است و نه از لحاظ اخلاقی. اسمش«خوشه چینی» است و همیشه هم همین بوده، نام کاری را برایش انتخاب کرده اند که فقیران عهد باستان انجام میداده اند، آنها دنبال کشاورزان به راه می افتادند و ساقه های به جاماندهی غلات را جمع می کردند. این کار یکی از اولین شیوه های کمک خیریه بوده. کار داس ها هم همین است. از روز اولی که بچه ها عقلشان می رسد، به آنها می گویند که داسها خدمات مهمی برای جامعه انجام میدهند.

کار ما، نزدیک ترین معادل برای یک رسالت پاک در دنیای مدرن است.شاید به همین خاطر است که طبق قانون، باید ثبت کنیم. دفتر خاطراتی عمومی که دلیل کارهایی را که ما آدمیزادها انجام می دهیم به تمام کسانی که هرگز نمی میرند و آنان که هنوز متولد نشده اند، نشان دهد. ما می آموزیم که نه تنها کارها بلکه احساساتمان را هم بنویسیم، چون همه باید بدانند که ما هم احساس داریم؛ پشیمانی، حسرت، اندوهی چنان عظیم که قابل تحمل نیست. چون اگر این احساس ها را نداشتیم، چه جور هیولاهایی میشديم؟