هر كسي همواره از خود مي پرسد: چگونه زندگي كنم كه خشوبت و كامياب گردم؟ همواره در جستجوي كسي هستيم كه بتوانيم در پناه او بارميم و پاسخ پرسش خود را از زبان او بشنويم. اما به راستي به چه كسي مي‌توان دل سپرد و بزرگترين سرمايه وجودي خود را به مخاطره انداخت؟ چه كسي بهتر از اميرمومنان عليه السلام وصي پيامبر صلي الله عليه و آله معصوم از خطا برخوردار از علم بيكران كريم بزرگوار، كه گوش جان به كلامش بسپاريم و از زلال كلامش عطش جان تفتيده خود را برطرف سازيم. اين نوشتار سفارشنامه اميرمومنان عليه السلام به فرزندشان امام حسين عليه السالم است كه در سال 38 هجري پس از جنگ صفين در حاضرين نوشته شده است. در اين اصر سعي شده سخنان آن حضرت به گونه اي شفاف و روان ترجمه شود. بنا به خصوصيات و ويژگي هايي كه در اين وصيت وجود دارد اين ترجمه ارائه شده است به عنوان نمونه جمله اي از آن بيان مي‌شود كه حضرت مي‌نويسند: پسرم! بدان محبوب‌ترين چيزي كه از اين وصيت فرا مي‌گيرد، پرواي خداست، و بسنده كردن به آانچه خداوند بر تو واجب كرده،و حركت در مسيري كه پيشينيان يعني پدرانت و صالحان از خاندانت رفته‌اند؛ زيرا آنان همواره در صلاح كار خويش مي‌نگريستند هما گونه كه تو مي‌نگري»
