روش شناسي دانشي درجه دوم است كه بررسي و تحليل روش هاي مختلف در يك علم مي پردازد. ديدگاه كثرت گرايانه حاكم بر كتاب روش شناسي علوم سياسي، به شكلي، نقد ديگر طبقه بندي ها محسوب مي شود. اين كتاب پس از طرح كلياتي درباره روش و روش شناسي، مباحث خود را از اثبات گرايي و كاركرد گرايي شروع كرده، و سپس به نقد آن ها در قالب روش هاي تفهمي و پسامدرن مي نشيند. كتاب روش شناسي علوم سياسي علاوه بر داشتن دغدغه هاي فوق درصدد است مثال هايي بومي در مورد خاص اسلام و ايران بيابد تا فهم آنها براي خواننده سهل تر شود. براساس منطق نوشتار حاضر ابتدا به پاره اي مباحث مفهومي و مقدماتي ـ بالاخص در حوزه فلسفه علم ـ پرداخته شده است. فصل دوم به روش هاي رفتار گرايانه، و فصل سوم به روش هاي موجود در مكتب كاركرد گرايي، نوكاركرد گرايي و نظريه سيستم ها مربوط مي شود. از آن جا كه جامعه شناسي معرفت به ارتباط انديشه و امر واقع مي پردازد. در فصل بعد جامعه شناسي معرفت و تاريخگرايي مورد كاوش قرار مي گيرند. فصل پنجم روش هاي تفهمي ـ ناقد اثبات گرايي و رفتار گرايي تلقي مي شود؛ و بر تفكيك روش هاي علوم تجربي و علوم انساني تكيه مي زند. فصل عبد كه به روش هاي ساختار و پسا ساختارگرايانه پرداخته، جنبه مقدمه اي براي فصل آخر دارد. در فصل پاياني عمده ترين روش هاي پسامدرن ـ ديرينه شناسي، تبار شناسي، شالوده شكني و گفتمان ـ مورد بحث و بررسي قرار گرفته اند.