داستان «زلزله در نیل» از مصر آغاز می‌شود؛ دیاری که دچار خشکسالی عظیمی شده، کودکان یکی پس از دیگری می‌میرند و تمساح‌ها در جستجوی غذا از نیل بیرون آمده‌اند به طرف روستاها روانه شده‌اند و از دست کاهن بزرگ معبد هم کاری بر نمی‌آید. در همین ایام آوازه بانوی بزرگی که به تازگی به قاهره آمده در تمام مصر پیچیده است. بانویی که خیر و برکت به همراه دارد و....

در بخشی از زلزله در نیل میخوانیم:

محمد بن سلیمان عرق کرده بود و بلندبلند نفس می‌کشید. دانه‌های درشت عرق بر پیشانیاش نشسته بود و دندان‌هایش به هم می‌خورد. انگار که سردش باشد. زن با نگرانی گفت: محمد؟ چه شده محمد؟محمد حرفی نزد. زن، غلام را صدا زد. غلام که آمد به او گفت: پیاله‌ای آب بیاور. محمد ظرف آب را گرفت و به لبانش نزدیک کرد، اما نتوانست بخورد. ظرف را باشدت به دیوار روبه رو کوبید. ظرف سفالی شکست و آب بر دیوار پخش شد. زنش هراسان از تخت پایین پرید و آمد روبه روی محمد نشست. محمد! محمد! چه شده؟. زن، مانده بود حیران. نمی‌دانست چه شده و باید چه کند؟ رفت جلوتر و دست نوازش بر گونه محمد کشید. محمدجانم! عزیزم! چه شده؟ مریض شده‌ای؟ بگو چه شده؟ من که نصف عمر شدم! محمد بدون اینکه حرفی بزند، از زیر قبایش، نامه‌ای درآورد و به زنش نشان داد. زن نامه را گرفت و گفت: این دیگر چیست؟ به مهروموم شکسته نامه نگاه کرد. فهمید نامه از طرف خلیفه است...

آشنایی بیشتر با سیده نفیسه شخصیت اصلی داستان:

در قاهره مصر، شاید کمتر کسی باشد که نشانی مزار «سیده نفیسه» که به «ست نفیسه» هم مشهور است را نداند. حتی اگر خودشان هم مشرف نشده باشند، حتما وصف حال این سیده باکرامت را شنیده‌اند؛ خصوصا ازدحام در یازدهم ربیع الاول، در شب سالگرد تولدشان که شیعیان و اهل تسنن و حتی برخی اهل کتاب که در صحن و سرایش جمع و با مولودی‌خوانی نسبت به این بانو و اجدادش ابراز محبت و ارادت می‌کنند.

سیده نفیسه، نواده امام حسن مجتبی و بانوی عالمه و فرزانه است که از مدینه برای زیارت مزار جدش ابراهیم خلیل الله راهی بیت‌المقدس می‌شود و از آن جا به مصر مهاجرت می‌کند. مردم مصر که آوازه او را شنیده‌اند به استقبالش شتافته و با دیدن علم و مهربانی و کرامات ایشان، گرد ایشان می‌آیند.