با نگاهي گذرا بر زندگي امام جواد و امام هادي و امام حسن عسگري عليهم السلام اين واقعيت آشكار مي شود كه در آن دوره فضايي پر از جاهليت و خفقان بر جامعه حاكم بوده و اگر كسي از فضايل اهل بيت عليهم السلام سخن مي گفت خانه نشين و يا شكنجه و زنداني مي شد. خليفه وقت دستور داده بود كه امام هادي عليه السلام و امام حسن عسگري را از مدينه به بغداد فراخوانند و سپس در سامرا زنداني كنند و از اين رو شيعيان هيچ دسترسي به امامان خود نداشتند. اوضاع سياسي حاكم به گونه اي بود كه امام هادي و امام حسن عسگري عليهم السلام تحت نظر لشكريان خلفاي ظالم بودند تا آنجا كه لقب امام يازده ـ عسگري ـ شد. بنابراين از يك سو شيعيان اين بزرگواران هيچ گونه دسترسي آسان به ايشان نداشتند و از سوي ديگر تبليغات سؤ و خفقان سياسي در ميان مردم به قدري گسترده بود كه امام هادي و امام حسن عسكري عليهما السلام را در خفا نگه مي داشت. و به گونه اي رفتار مي نمود كه مردم متوجه نشوند بعد از ايشان چه كسي جانشين مي شود. اما با اين حل تشنگان حقيقت و سالكين طريقت معارف به در خانه اين بزرگواران چشم داشتند. و در اين شرايط از راه هاي بيان حقايق دين و ترويج شيعه،‌ ادعيه و زياراتي است كه از طرف معصومين به شيعيان آموزش داده شده و به حق بايد بگويم كه اين زيارت سرشار از معارف و اسراري است كه همچون شعله اي راه شيعيان را روشن مي كند تا به سلامت از فتنه ها بگذرند. در اين بين زيارت جامعه كبيره كه از امام هادي عليه السلام به يادگار مانده از جامعيت ويژه اي برخوردار است. و آن گونه است كه همه ائمه عليهم السلام را مي توان از راه دور و نزديك با اين عبارات زيارت كرد.