راه در شناخت بیراهه هاست، آنچه هست را بشناس آنچه نیست خود را خواهد شناساند... . ما انسان ها در دنیایی پر از شلوغی زندگی می کنیم، پر از سردرگمی ها، سروصدا ها، فریاد ها و... در این بین است که باید انسان در فرصت های مناسب به خود استراحت بدهد و تا آنجا که می تواند در سکوت بنشیند، نه فقط سکوت جسم بلکه در سکوت ذهن غرق شود و دست از پچ پچ کردن های اطراف بردارد.

در بخشی از کتاب سکوت ذهن می خوانیم:

با شکست عاطفی زندگی پایان نمی پذیرد. از دست دادن ارتباطی عاطفی لزوما به معنای بدبختی مطلق نیست به همان نحو که داشتن يك ارتباط عاطفی مطلوب هم به معنای خوشبختی مطلق نیست. هرچند که شبیه مردن است دل بریدن اما پاسخ بالغانه ما به این رویداد می تواند روزنه امیدی برای رهایی از رنج باشد.

پیش از آنکه زندگی، شريك عاطفی یا خودمان را لعن و نفرین کنیم برای جلو گیری از تکرار مواردی اینچنینی بهتر است الگو های ذهنی و جنبه های ضعیف شخصیت خود را بشناسیم تا بر ما روشن شود که چه ابعادی از روان ما دلیل شکل گیری این وضعیت می شوند.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

به هر دری می زنیم نمی شود که نمی شود میرنجیم اما شاید گذشت زمان به ما بفهماند که نشدن و نرسیدن با همه تلخی بهترین اتفاق ممكن بوده است. شاید آنسوی رسیدن سقوطی در انتظار بوده است و ما نمی دانستیم. خیر و شر کاهی با لباس مبدل وارد می شوند. گاهی خیر همچون دارویی تلخ است.