در کتاب "تعلق، محور تحول در انسان"  مرحوم آیت الله محی الدین حائری شیرازی به موضوع تعلقات دنیوی انسان و نقش بازدارنده آنها را در تحول روحی و رشد و کمال انسانی برشمرده و ترشیح کرده است.

گزیده ای از کتاب تعلق-آیت الله حائری شیرازی:

وقتی من متعلق به حد محدودی باشم، از آگاهی‌ ام به‌عنوان مانعی بر سر راهم عبور می‌ کنم؛ یعنی از روی آگاهی‌ ام می‌ پرم و به آن چیزی که به آن تعلق دارم می‌ رسم؛ آگاهی‌ ام را می‌ پوشانم تا مزاحم من نباشد؛ با آگاهی‌ ام می‌ جنگم برای اینکه به آن آرزوی خودم برسم؛ سعی می‌ کنم ندانم و نشنوم و نفهمم.

سعی می‌ کنم در جاهایی که ممکن است چیز تازه‌ای یاد بگیرم، قدم نگذارم تا در راه آن آرزو و تعلق، برای خودم مانعی درست نکرده باشم.

خب، اگر به جای پستی متعلق شدم، دیگر آگاهی من کاری نمی‌ کند و به‌ عکس، اگر به مقام منیعی متعلق شدم، اما به راه رسیدن به آن آگاهی نداشتم، در اینجا تعلق من مرا به کسب آگاهی وادار می‌ کند. تعلقم به آن مطلب عالی و مسئله اعلا، به من هشدار می‌دهد که بروم وسایل این حرکت را آماده کنم و راهش را بشناسم.

پیشنهاد ما: کتاب انسان 250 ساله حلقه دوم

پیشنهاد ما: کتاب انسان 250 ساله حلقه سوم