مهاجمان ماهان را با طنابی بلند به اسب بسته اند. یک سر طناب دور بازواني نحيف ماهان پیچ خورده و طرف دیگرش چند متر جلوتر به زین اسب گره خورده ! اسب بی سوار - بیخیال - میان برهوت پیش می رود و ماهان را با پای پیاده دنبال خود می کشد. رمقی در تن ماهان نمانده از یک سو ترس از کشته شدن و سوی دیگر تشنگی توانش را گرفته! پاپوش هایش پاره شده اند و انگشتهایش بیرون آمده اند. بیشتر از یک ساعت است که مهاجمان او را با پای پیاده راه می برند. معلوم نیست مقصدشان کجاست! ماهان بی خبر است که او را به غرب می برند یا به شرق! راه و برهوت را نمی شناسد. شاید دارند به مدینه برمی گردند، کنار همان جاده و همان تخته سنگ. یا شاید رو به سوی سرزمینی دیگر او را می برند. با خود می گوید: «این جماعت که نقشه قتل پیامبرشان را دارند،
چگونه ممکن است به من رحم کنند؟!» قدم های اسب بلندتر از قدم های ماهان است.

ماهان برای آنکه زمین نخورد، مجبور است قدم های بلندتری بردارد و همین موضوع تعادلش را بره و او را خسته تر میکند. دیگر خبری از آن طوفان ناگهانی نیست. باد خاموش شده و صدای زوزه ترسناکش به سکوت بدل گشته! آن غبار سپید که در هوا موج می خورد و بر همه چیز و همه کس می نشست، خوابیده ! اما هنوز می شود اثرش را برسروصورت و
جامه ماهان دید. چند قدم جلوتر از ماهان، سه مهاجم سوار بر اسبهاشان پیش می روند. آنکه از همه بزرگ تر است، خالد نام دارد. اندامش تنومند و چابک است. زیر چشم راستش جای زخمی عمیق خودنمایی می کند. یک دستش به افسار است و دست دیگرش بنا به عادتی که دارد، بردسته شمشیر قرار گرفته. خالد سوار بر اسب، همان طور که پیش می رود، گاه به گاه سرش را به عقب برمی گرداند و ماهان را نگاه میکند.

- این قدر نگاهش نکن ! او دیگر قادر به گریختن نیست! این را ابوحامد گفته! او نیز بر اسب دیگری نشسته و مدام سرو گردنش را با دستمالی خشک میکند و خودش را باد می زند.
- خیال می کردم به غروب که نزدیک شویم از شدت گرما کم : می شود
مشک کوچکی را میان پاهایش گذاشته، که زود به زود آن را به دست گرفته و از آبش مینوشد. به چابکی و تنومندی خالد نیست. قدش بلدترو لاغرتر است. اما توی چشم هایش جسارت و ذکاوت موج می زند. مهاجم سوم که از آن دو جوانتراست، شليمان است. زیرلب چیزی را زمزمه میکند و به موازات رفيفانش پیش می رود. ابوحامد سرش را به طرف شلیمان می چرخاند و می گوید: