زندگی نامه خودنوشت شهید حاج قاسم سلیمانی در دستان شماست. "از چیزی نمی ترسیدم" از زبان کسی است که از خودسازی و جهاد نمی ترسید اما دنیایی از شرورترین ها ازاو می ترسیدند. این زندگی نامه ناتمام شاید به دلیل آسمانی شدن بزرگ مردمان حجم زیادی نداشته باشد اما جنبه های ناگفته ای از اسطوره بلند همت و ستاره محبوب عصر حاضر را روایت می کند.

کتاب از چیزی نمی ترسیدم به قلم سردار شهید حاج قاسم سلیمانی توسط انتشارات مکتب حاج قاسم در قطع رقعی و با 136 صفحه به چاپ رسیده است.

معرفی و پیشنهاد کتاب درباره سردار سلیمانی: حاج قاسمی که من می شناسم

یادداشت رهبری در مورد کتاب از چیزی نمی ترسیدم:

برشی از کتاب از چیزی نمی ترسیدم

آن سال ماه رمضان تابستان بود و عشیره ما هم پلاس های خودشان را کنار جوی آب تنگل زده بودند آب از در خانه ما عبور می کرد صدای غلت خوردن شبانه آن و روشنایی و زلال روز از آن و خنک و پاکی خاص آن که از چشمه‌سارهای پر از برف کوه تنگل می آمد روح هر آدمی را صیقل می داد.

پدرم به مادرم با صدای بلند گفت حق نداری به آدم بی روزه غذا بدهی مادرم گفت (حسن) که اصطلاح همیشه مادرم به پدرم بود من نمی توانم به مهمان غذا ندهم. یک بار هم به مادرم توصیه می‌کرد که ما را با آدم بی نماز شریک نکن. رفتار پدرم و مادرم و توجه آنها به این مسائل ما را بدون دانستن حقیقت دین و اصول و فروع آن علاقه‌مند به دین کرده بود. برادرم حسین عکس های زیادی از بازیکنان و خواننده ها در همان سیاهی های کاهگلی خانه چسبانده بود پدرم یک روز همه آنها را پاره کرد و گفت اینها مقابل قبله جلوی نمازم هستم برادرم ناراحت شد و کتک مفصلی خورد!

توجه به زیارت و امامزاده ها زیاد بود و نیز به آش نذری پختن. آش برای باران از همه مهمتر بود در تمام عشیره ما اولین گوسفندی که از آنها بره یا کره نری به دنیا می آورد آن مال امام حسین بود آن را چهار تا پنج ماه در خانه می بستند و علف می دادند چاق ترین گوسفند شان همان بود که در این ایام فصل کوچ روضه امام حسین را می خواندند گوسفند را می کشتند و شام مفصل می دادند. هنوز هم همین رسم حاکم است اما تمام عزاداری آنها برای امام حسین در ایام فصل کوچ یعنی ماه اول پاییز است که فقیر و غنی همه همین شیوه را عمل می کردند.

چوپان و ارباب روضه امام حسین را می‌گرفتند سیدمهدی روضه خوان یک ماه تمام ظهر و شب خانه این و آن روضه می‌خواند ران گوسفندی به علاوه پنج یا دو تومن پول می‌گرفت. ایام روضه خوانی ها روزهای خوشی ما بود سیرِ سیر می شدیم. بزرگترها بالای مجلس و ما پایین مجلس مینشستیم. چایی می‌دادند اما من و برادرانم بنا به توصیه پدرم حق نداشتیم هر چیزی که اعتیاد می آورد بخوریم. لذا چای و سیگار ممنوع بود به جای آن قند برمی‌داشتیم و قند می خوریم که اساس چای است.

بعداً به خانه یکی از اقوام برای کاری رفتیم قوری روی آتش بود بوی عطر چای و میخک پیچیده بود گفت عمو چای میخوری گفتم بله سه تا چای پررنگ با قند بزرگ خوردم که هنوز مزه اش را در ذائقه ام دارم.

 صفحه ۴۱ و ۴۲ کتاب از چیزی نمی ترسیدم

برش دوم از کتاب از چیزی نمی ترسیدم

برش سوم از کتاب از چیزی نمی ترسیدم: