احمد شاملو متخلص به الف، بامداد و الف، صبح از شاعران برجسته سال های پیش ایران بود. شهرت اصلی وی به سبب نوآوری در شعر معاصر فارسی و سرودن گونه ای از شعر به نام شعر سپید یا شعر شاملویی می باشد که هم اکنون هم یکی از مهم ترین قالب های شعری مورد استفاده در ایران به شمار می رود

حال در اولین مجموعه شعر زمان ما که به نام احمد شاملو می باشد، تلاش شده است تا شعرهای ایشان از آغاز تا امروز به همراه تفسیر و تحلیل موفق ترین اشعار جمع آوری شود.

احمد شاملو و آفرینش شعرها:

شاعران راستین برخلاف شاعران دیگر (= ناظمان)، که تنها شرط نوشتن شعر، تصمیم آنهاست، گاه در طول چند ماه نه حتی یک شعر و گاه در عرض چند روز ده ها شعر می سرایند. چرا که شاعر اصيل و صمیم در هر شرایطی قادر
به نوشتن نیست.

او دریای آرامی است که تموج و تلاطمش را فقط در زمان سرایش شعر می توان دید. در صورتی که فی المثل شاعران کهن گرای امروز ما غالبا به التزام تساوی طولی مصراعها ( اصل پر کردن) و ضرورت قافیه ها(اصل کمک کردن) در هر لحظه ای که می خواهند حتی در عادی ترین لحظات شروع به« ساختن» می کنند.

به عبارت دیگر کار اغلب آنها براساس انتخاب از پیش معلوم شده ی وزن و زیر هم نوشتن قافیه ها و سرانجام ساختن مضمون به مساعدت قوافی است.

بنابراین پیداست که این دسته از شاعران در هنگام سرایش شعر از هرگونه شرایط زمانی و مکانی خاص بی نیاز خواهند بود. اینان چون به نوشتن شعر مصمم می شوند، لاجرم باید مضمونی برگزینند و به حساب آن مضمون شروع به «ساختن» کنند.

در بطن اشعار شاملو چه می گذرد؟

وی تنها شاعری است که همواره حماسه و عشق را در انسان شعر خود، انسانی که ترکیبی از حماسه و غناست، در هم آمیخته است. و این ترکیب و جوهر است که همچنان در قالب زبان و بیان خطوط ویژه ی ساختمانی هریک از اشعار او تا امروز جریان داشته است.

و این همچنان نه «تکرار» یا «عدم تنوع»، که نتیجه ی رسیدن به جهان بینی و زبان و فضای مشخص هر شاعر پیشرفته ای است و نشان دهنده ی این حقیقت دیرین که: «هر شاعر و هر هنرمند فقط یک اثر ایجاد می کند؛ آثار دیگر همه تکرار و تقلید همان اثر است» و چرا مکرر گفته نشود که هر شاعر واقعی کیفیات روانی و جریانات انفعالی و عاطفی مخصوص به خود دارد، که نتیجه ی مراحل رشد فکری و روحی و محیط پرورشی اوست.

و از همین روست که همیشه یک رگه ی اصلی و یک فضای ویژه را در تمام آثار خویش جلوه میدهد. و چون ماهیت او یکی است، شعر او نیز همواره از آن فضا و آن رگه ی اصلی برخوردار می شود. و ما به وسیله ی همین رگه ی آشناست که شاعر آن را می شناسیم.

شاعری همچون همه ی شاعران واقعی که در لحظهی سرایش شعر، تنها بردارنده ی سنگی هستند که سیل عاطفی تمامی تأثرات گوناگون و آمیخته و انعطاف پذيرفته را همراه با واژه های همخون در عروق و مصاريع شعر آنها به جریان در می آورد و در آخر، ساختمان ویژه ی شعر آنان را در فضایی مشخص نشان می دهد.

پیشنهاد کتاب: ویرانی دروازه شرقی

پیشنهاد ما: خرید کتاب اثر مرکب

گزیده بهترین اشعار شاملو:

نازلی بهار خنده زد و ارغوان شکفت

در خانه، زیر پنجره گل داد یاس پیر

دست از گمان بدار!

بامرگ نجس پنجه میفکن! 

بودن به از نبود شدن، خاصه در بهار...

نازلی سخن نگفت؛

سر افراز

دندان خشم بر جگر خسته بست و رفت...

نازلی! سخن بگو!

مرغ سکوت، جوجه ی مرگی فجیع را

در آشیان به بیضه نشسته ست!

نازلی سخن نگفت؛

چو خورشید؛

از ترگی برآمد و در خون نشست و رفت...

پیشنهاد ما: کتاب حاج قاسمی که من می شناسم